Πάμε τώρα λίγο και στα μυστικά του βάλτου.
Εδώ και καιρό κυκλοφορεί στα διεθνή media, αλλά και από κάποιους ανθρώπους των paddocks, ότι ο Rossi δεν έχει ίση μεταχείριση από την Michelin σε σχέση με τους υπόλοιπους, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την απόδοσή του στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Και φυσικά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Απλώς η εμπειρία τον έχει κάνει σοφό αθλητή…
Το πρόβλημα λοιπόν της πίστας και της πρόσφυσης των ελαστικών στην ευθεία είχε εντοπιστεί από την Παρασκευή και ο Dani είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ότι αναγκαζόταν να παίζει με το γκάζι στην τετάρτη, πέμπτη και έκτη σχέση του κιβωτίου ταχυτήτων.
Ο Vale, παρέα με τον Galbusera και τον Flamigni, κατόπιν των εξαντλητικών δοκιμών της Παρασκευής, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο αγώνας θα χρειαστεί εξοικονόμηση δυνάμεων, ούτως ώστε να μην τελειώσει το λάστιχο νωρίς, λόγω του γνωστού σπιναρίσματος, αλλά και της ολισθηρότητας της πίστας σε κάποια σημεία.
Όταν ξημέρωσε η Κυριακή και οι διαφαινόμενες θερμοκρασίες την ώρα του αγώνα προβλέπονταν υψηλές, το επιτελείο αποφάσισε και προγραμμάτισε (πέραν των όσων έγραψα στην προηγούμενη ανάρτησή μου) κατ’ επιλογήν «τρύπα ισχύος στα φρένα» (ο όρος δικός μου αυθαίρετος).
Στο αριστερό χέρι του Vale υπήρχε η εναλλακτική, υπό μορφή κουμπιού, του περιορισμού του engine break με άμεση συνέπεια την μικρότερη φθορά του πίσω ελαστικού.
Το ενεργοποίησε δύο φορές. Στον δέκατο και τον δέκατο όγδοο γύρο, εξ’ αρχής αποφασισμένα. Απόδειξη ότι βγήκε η ταμπέλα από τον Galbusera, υπενθυμίζοντάς του το.
Εξ’ ου και η αρχική οδηγία να μην χαθεί ποτέ η πρώτη θέση του αγώνα, ούτως ώστε να υπάρχει πλήρης έλεγχος του ρυθμού. Γι’ αυτό και ο Jorge έκοψε κάπως την διαφορά.
Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια… Ο Vale εξοικονομούσε λάστιχο, ο Jorge το απόκαιγε τρέφοντας φρούδες ελπίδες.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’ αυτή την ζωή.
Ο Valentino ξεζουμίζοντας τις δυνάμεις του και κάνοντας χρήση των αμέτρητων εμπειριών του, τους πήρε την ταυτότητα σε επίπεδο ορθού προγραμματισμού και στρατηγικής. Και ο Galbusera, σεβόμενος την γνώση, ακολουθεί.
Ο Forcada από την άλλη πλευρά θεωρείται στον χώρο των paddocks σπουδαιότερος του Galbusera και πιστεύω ότι όντως είναι.
Απλώς έχει την ατυχία να συνεργάζεται μ’ ένα τεράστιο ταλέντο που ορισμένες φορές αγγίζει τα όρια του αυτισμού και αρνείται να τον ακούσει.
Όταν δήλωνε στη μετέπειτα συνέντευξη τύπου ο Jorge ότι θα μπορούσε να νικήσει, ίσως είχε δίκιο…
… «αν άνοιγα λίγο τ’ αυτιά μου σ’ αυτά που μου προτείνει ο ιδιοφυής μηχανικός μου» ξέχασε να προσθέσει…
…γιατί αυτό που τον διέλυσε σ’ αυτόν τον αγώνα ήταν ότι ο άνθρωπος που αντιπαθεί περισσότερο σ’ αυτή την ζωή υπήρξε εξυπνότερος…
