...και η λογική του standard ένα...
Σταχυολογώ από τον διεθνή Τύπο:
• Mugello 2014 (2η θέση): «Εάν η μοτοσυκλέτα είχε 3-4 km/h περισσότερη τελική θα είχα νικήσει»…
• Losail 2015 (4η θέση): «Εάν δεν είχε πέσει η εσωτερική επένδυση του κράνους θα είχα νικήσει»…
• Austin 2015 (4η θέση): «Εάν δεν είχα βρογχίτιδα θα είχα νικήσει»…
• Silverstone 2015 (4η θέση): «Εάν δεν είχε ξεκινήσει η βροχή και δεν είχε θαμπώσει η ζελατίνα του κράνους θα είχα κερδίσει»…
• Motegi 2015 (προ του αγώνα): «Εάν δεν τα καταφέρω, ο λόγος θα είναι ο τραυματισμός μου στον ώμο»…
• Motegi 2015 (3η θέση): «Είμαι ο ταχύτερος και ο πλέον άτυχος. Εάν δεν στέγνωνε ο ασφαλτοτάπητας θα είχα κερδίσει»…
• Phillip Island 2016 (Test): «Εάν δεν έπεφτε ο Laverty θα είχα πετύχει τον πρώτο χρόνο»…
• Jerez 2016 (2η θέση): «Εάν δεν γλιστρούσε το πίσω λάστιχο στην ευθεία θα είχα νικήσει με διαφορά»…
Αυτό που με τρελαίνει με τον άνθρωπο Jorge (όχι με τον αθλητή και τις επιδόσεις του) δεν είναι το πρώτο σκέλος έκαστης των δηλώσεών του (γεγονότα πραγματικά), αλλά το δεύτερο, το οποίο παραμένει σταθερό…
… «θα είχα νικήσει»…
…σαν να μην υπάρχουν άλλοι εντός του αγωνιστικού στίβου…
Πλήρης απαξίωση των συναθλητών του…
Αυτό το παλληκάρι έχει ένα τεράστιο ταλέντο στην οδήγηση παραλλήλως μ’ ένα τεράστιο ταλέντο στο να γίνεται αντιπαθής…
Στα ξεκινήματά του στη μεγάλη κατηγορία, τότε με το αείμνηστο γλειφιτζούρι, σκεπτόμουν «νέος είναι, το αίμα βράζει, στη συνέχεια θα μάθει»…
Ανεπίδεκτος…
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και επιμένει στο να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο μόνον μέσω νοηματικής γλώσσας…
Φερμουάρ, αντίχειρας κάτω, και τα τοιαύτα…
Μα κανείς από το περιβάλλον του δεν του εξηγεί ότι μόνον αυτός χάνει ;;
Στα 43 χρόνια που ασχολούμαι με τα grand prix έχω δει αναβάτες και αναβάτες… Γενιές και γενιές… Αυτή την συμπεριφορά διαρκείας δεν την έχω ματαδεί…
Όλοι έχουν διαπράξει τις «αταξίες» τους, έχουν στιγμιαία εξοκείλει, είχαν και έχουν τις δύσκολες στιγμές τους, έχουν χάσει την ψυχραιμία τους… Όλα αυτά είναι ανθρώπινα και αποδεκτά…
Αυτή όμως η ψυχοπαθητική στάση του, «εγώ» κι απέναντι «όλοι οι άλλοι», τους οποίους επιπλέον κράζει σε πρώτη ευκαιρία είτε με δηλώσεις, είτε κάνοντας χρήση της ιδιότυπης νοηματικής του γλώσσας, είτε εγκαταλείποντας προκλητικά το επιτελείο του (που τόσο πασχίζει) όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά, μου είναι εντελώς ακατανόητη…
Χαρακτηριστικό δείγμα των συναισθημάτων που δημιουργεί στους συναθλητές του είναι η περίπτωση του αεί χιουμορίστα (και σαρκαστή) Crutchlow, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι από τους fan της οδήγησης και του ταλέντου του Jorge.
Στο Motegi, λοιπόν, του 2015 (μετά την δήλωση για τον ώμο του) δείτε τον Crutch τι κάνει μπροστά στις κάμερες κατά την διάρκεια δοκιμαστικής εκκίνησης…
ΣΧΟΛΙΑ